عقب نشینی‌های دولت در مذاکرات و زیاده‌خواهی‌های آمریکا
دکتر حسن رحیمی(روشن)*: مذاکرات هسته ای ایران وغرب به نقطه ای حساس وسرنوشت سازرسیده است.تیم مذاکره کننده ایران و1+5 مشغول تدوین سند نهایی هستند اما آمریکا همانند دوره های پیشین درآستانه به نتیجه رسیدن مذاکرات، علائمی ازخود بروز میدهد که نشانگر بی میلی این کشورنسبت به نتیجه رسیدن مذکرات است. در گذشته نیزامریکا از این گونه اقدامات انجام داده است. هنگامی که میانجیگری ترکیه و برزیل مطرح بود و ایران میانجیگری این دو کشور را پذیرفت، آمریکا که خود درخواست کننده پادرمیانی این دو کشوربود، به تعهد خود عمل نکرد. اکنون نیز پس از توافق اولیه درلوزان سوییس آمریکا مسایلی را مطرح میکند که به معنی شکست مذاکرات است. درخواست های غیر معقولی مانند بازرسی از سایتهای نظامی و باز جویی ازدانشمندان ایرانی ترجمان ترک میز مذاکره و فرار از گفتگو می باشد.در این جا این پرسش به میان می آید که اگرغرب درپی بهانه گیری برای به نتیجه نرسیدن مذاکرات است؛ اصولا چرا پای میز مذاکره آمده است؟پاسخ این است که رفتار آمریکا تابعی از ماهیت ایدئولوژی نظام سرمایه داری و لیبرال دموکرسی است.براساس اصول لیبرال دموکرسی،کسب سودومنفعت،اصلی ترین هدف است؛ودراین مسیرهروسیله ای برای رسیدن به هدف مناسب و مطلوب است. اصالت سود ومنافع، ایجاب میکند،این اهداف، با فشار نظامی،اقتصادی،سیاسی و دیپلماتیک دنبال شود.در مسیر حرکت به سوی هدف،تنها مقاومت طرف مقابل وافزایش هزینه توسط اواست، که باورمندان به این مکتب فکری را متوقف میکند.به عبارت بهتر حرکت باور مندان به مکتب لیبرالیسم،تابعی از چگونگی مقاوت طرف مقابل،دربرابر زیاده خواهی آنان است. اگرملتی بتواند هزینه دسترسی به هدف را، برای غرب بالا ببرد میتواند زیاده خواهی آنانرا متوقف کند. جزاین راه،طریق دیگری وجود ندارد.
غرب زیاده خواه،درسالهای اولیه مذاکرات هسته ای، توانست تمام فعالیتهای هسته ای ایران را با قرارداد«سعدآباد»وبا امضای آقای روحانی متوقف کند؛ودربرابر؛هیچ امتیازی به طرف ایرانی ندهد.پس از دو سال توقف تمام فعالیت های هسته ای، دولت نهم با شکستن پلمب غیر قانونی صنایع هسته ای، جهشی اعجاب انگیز را در صنعت هسته ای به بارآورد.«پنج به اضافه یک»به تکاپو افتاد دست به اقدامات تحریمی بیشترزد اما تلاشهایش بی ثمر بود و به ناچار پای میز مذاکره آمد و برای اول بار در تاریخ، پنج قدرت جهانی حاضر شدند غنی سازی اورانیوم در یک کشور غیرهمجنس با خود،را بپذیرند؛ زیرا چاره ای نداشتند. هزینه حمله نظامی چنان برای آنان بالا رفته بود که در صورت اقدام نتایج عکس از ان حاصل میشد. البته روند مذاکره ودادن حداقل امتیاز به ایران، در اواخر دولت دهم، با پیامهای پنهانی آمریکا به ایران، آغاز شده بود؛ اما انتخابات ریاست جمهوری درایران نزدیک بود وغرب ترجیح داد برای توافق نهایی تا دولت جدید صبور باشد، درانتخابات ریاست جمهوری دکتر روحانی با اکثریت شکننده ای انتخاب شد دولت، در حالی که در تبلیغات انتخاباتی وعده حل مشکلات صد روزه را میداد، تمام مشکلات کشور را به زُلفِ مذاکرات گره زد و سخن از «خزانه خالی»و«انبارهای خالی»به ارث رسیده ازدولت قبل، به میان آمد، اما کسی نپرسید در نهایت این انبارهای خالی چگونه پُرشد؟! اما همین مواضع کافی بود که غرب را به زیاده خواهی بیشتر وادارد و اوضاع جدید در ایران را بروفق مراد خویش بداند وهمان سخنان دولت مردان را بهانه قرار داده وبرتیم مذاکره کننده فشار بیشتر وارد کند.
مذاکرات دو طرف سرانجام در ژنو به توافق موقتی منجر شد که غرب،هیچگاه به آن پای بند نبود وپس ازآن معاهده،تا بیانیه لوزان،بارها وبارها تحریمهای جدید علیه ایران اعمال کرد اما هربار،دولت مردان،این اقدامات را برخلاف توافق ژنف،ندانستند.
درنهایت درلوزان سوییس بیانیه ای امضا شد که براساس آن،ایران پروتکل الحاقی راپذیرفت.درحالیکه بسیاری ازصاحب نظران دلسوزخطرچنین اقدامی را گوشزد میکردند؛ دولت مردان اما،همچنان دفاع میکنند که بیش از100کشور پروتکل الحاقی رااجرا میکنند! دربرابر این توجیه، پرسشهای اساسی وجود دارد؛از جمله اینکه،کدامیک ازآن 100 کشور مشابه ودر موقعیت ایران هستند؟ وقتی که در جهان فقط حدود10 کشور توان غنی سازی دارند که آنان نیزعمدتا نه عضوNPT ونه پروتکل الحاقی را پذیرفته اند پذیرش پروتکل الحاقی توسط کشورهایی که نه چرخه سوخت دارند، نه نیروگاه برق هسته ای دارند، نه معادن اورانیوم دارند؛ چگونه شباهت به پذیرش پروتکل الحاقی توسط ایران دارد؟ ازسویی دیگر، کدامیک از آن کشورها درچهل سال گذشته، مثل ایران در چالش با انواع بحرانها، کودتاها، تحریمها وتحمیل جنگ طولانی بوده اند؟ قیاس ایران باکشورهای دیگری که پروتکل الحاقی را پذیرفته اند قیاسی سرتا پا اشتباه است وبرای توجیه اشتباهی است که درپذیرش پروتکل الحاقی اتفاق افتاده است!
اکنون که هنوز توافقی امضاء نشده است خانم«ماری هارف» ازمقامات وزارت خارجه آمریکا، میگوید ما مشغول تهیه لیستی ازمراکز، وافرادی هستیم که پس از توافق، باید مورد بازرسی قرارگیرند! اما دولت مردان ما، منفعلانه میگویند؛بازرسی از مراکز نظامی کنترل شده خواهد بود! گویا،مقامات وزارت خارجه،ازاین نکته غافلند که غرب، به همین بهانه خواهد توانست کل توافق را زیرپا بگذارد.
پروتکل الحاقی میگوید؛هرمکانی را که درهرزمانی آژانس تشخیص دهد بازرسی شود، فقط با اعلام قبلی حد اکثر دوساعت، باید مورد بازرسی قرار گیرد. خواننده گان عزیز قضاوت کنند کجای این کار،بازرسی کنترل شده است؟
تاکید میکنم؛ اگرایران درموقعیت و مشابه کشورهایی بود که پروتکل الحاقی را پذیرفته اند شاید امکان توجیه به این شکل وجود ميداشت؛ اما دقت کنیم ایران یک کشور ویژه است، با انقلاب ویژه، با تاریخ تمدن وفرهنگ ویژه، وبه همین دلیل برخوردغرب با ایران اسلامی نیزویژه بوده است.
بنا براین به سوال نخست این یاد داشت برگردیم که دلیل زیاده خواهی غرب وطرح مسایل تازه وزیرپا گذاشتن حتی موارد توافق شده، چیزی نیست جزعقب نشینی خزنده و گام بگام دولت درمقابل زیاده خواهی غرب. دولت مردان عزیز باید مواظب باشند بنیانی کج پی ریزی نکنند وزیر بار زیاده خواهی ها نروند که این مسیردر نهایت به صلح و منافع ملی- که خوهان آنند منجر نخواهد شد. واین نکته را هم بدانند که اگرغرب تا همین مقدار ناچیزکه در بیانیه لوزان آمده و به حق ایران اذعان کرده اند، نتیجه مقاومت و بالا بردن هزینه تهاجم به ایران توسط ملت بزرگ ایران وهدایت های رهبر انقلاب است نه الزاما هنر دیپلماسی؛ چرا که، دیپلماتِ دستِ خالی، در روی میز مذاکره، جز سندِ تسلیم، چیزی برای امضا نخواهد داشت.
اما دیپلماتهای ما اکنون با دست پُر مذاکره میکنند، آنان پشتیبانی رهبری، ملت،و نیروهای مدافع کشور- که گزینه نظامی را بی اثر کرده اند-را پشت سرخود دارند تمام حرف دلسوزان این است که با این همه پشتوانه ملی، وادادگی در مقابل دشمن اتفاق نیفتد زیرا غرب، به شدت عهد شکن و حیله گر است تاریخ 100ساله کشور ما گواه این مدعا است. وبه همین دلیل است که بیش از«ذوق زدگی» جای نگرانی،وجود دارد.
انتهای پیام/
*عضو هیات علمی دانشگاه بوعلی سینا
شما می توانید مطالب و تصاویر خود را به آدرس زیر ارسال فرمایید.
bultannews@gmail.com
سید علی
| 
۱۹:۰۶ - ۱۳۹۴/۰۳/۰۳
پاسخ
گوش شنوایی وجود ندارد حقیقت از ملت پوشیده مانده وتنها شبهی از مذاکرات انهم عامه پسند با بوق های رسانه ای اعلام میگردد ادامه این روند حکایت از مثلی است که این ره که تو میروی به ترکستان است سعید
| 
۱۱:۵۳ - ۱۳۹۴/۰۳/۰۵
پاسخ
الان آمریکایی ها پشتسر به ریش هرچی ایرانی میخندن این همه امتیاز به دشمنت بدی برای هیچی واقعا صد سال تحریم هارو بردارن رضا
| ۰۹:۵۳ - ۱۳۹۴/۰۳/۱۲
پاسخ
آقاي دكتر چرا اين اذعان به حق غني سازي ايران در دوران احمدي نژاد اتفاق نيافتاد. ايشان كه با خشونت لفظي و ...با غرب برخورد مي كرد قطعنامه ها را كاغذ پاره تصور مي كرد. اعتقادي به اثرات منفي تحريم ها نداشت و حالا خواهان برچيده شدن يكجاي تحريم ها هستند پس هنر ديپلماسي را نبايد دست كم گرفت. 
