فاجعه تبريز و "دروغ" كه مادر همه بدی هاست!

به گزارش بولتن نیوز، موضوع به وجود آمده قبل از اینكه یك حادثه ورزشی باشد، یك معضل اجتماعی و اخلاقی بود كه حتی اگر عاملان آن یافت شده به مجازات برسند، متاسفانه دارای زمینه است و تا این زمینه و دیگر زمینه های منفی در جامعه ما وجود دارند، با اندك خطا و اشتباه عمدی یا غیرعمدی تبدیل به یك حادثه اجتماعی می شوند و اثرات ناگوارشان تا مدت ها ذهن و دل مردمان را آزار می دهد.

هركس یا كسانی باسبق تصمیم یا حتی در لحظه به این فكر افتاده و آن را عملی كرده اند، قطعاً از حداقل اخلاق و تعهد نسبت به كشور و مردم برخوردار نبوده اند و نشان دادند كه متاسفانه در جامعه ما افرادی كه از راه های نامشروع و حتی خطرناك درصدد رسیدن به اهداف خود برمی آیند رو به تزاید هستند!

جامعه شناسان و دلسوزان و گروه های مرجع اجتماعی باید در این زمینه به بحث و بررسی جدی بپردازند و راه های خروج از این بلیه ناگوار را نشان دهند و متولیان امور در تمهید یك جامعه اخلاق مدار و مسوولیت شناس همه مساعی خود را گرد آورند و بكار بندند.

برای دریافت تصویر در اندازه بزرگ بر روی آن کلیک کنید

چرا تعارف كنیم؟! سال هاست كه در جامعه ما اخلاق و صداقت رو به ضعف نهاده و برخی بر سرعت این ضعف افزوده اند. چنین مشكلاتی ابتدا در سپهر سیاست خود را نشان داد و متاسفانه به سرعت به حوزه های دیگر اجتماعی از اقتصاد گرفته تا فرهنگ و سینما و ورزش سرایت كرد. خوب می دانیم كه "دروغ" مادر تمام بدی هاست و اگر این منكر بزرگ و ویران كننده حتی به نسبت كوچكی در جامعه رواج یابد، سرمایه های اجتماعی یك ملت را بر باد خواهد داد و هیچ سنگ درستی از اقتصاد و سیاست و فرهنگ و تولید و آرامش روی سنگ بند نخواهد شد. باید از ابتدا با هرگونه دروغ در هر سطحی با حساسیت و شدت برخورد می شد و اجازه داده نمی شد كه كسی از این راه بر توسن اهداف خود سوار شود و همه مردم ناظر را به استفاده به ظاهر آسان از آن تشویق نماید. خوب دقت كنیم كه ماجرای تبریز از یك دروغ ناجوانمردانه آغاز شد و بسیار دقیق نشان داد كه افرادی در بكار بردن این حربه تیز و زشت تا چه حد مهارت یافته اند و تا چه اندازه پیچیده عمل می كنند!

متاسفانه باید اعتراف كنیم كه این پدیده و این منكر بزرگ در ابعاد بزرگ و تو در تویی رواج یافته است و حتی در سطوح پایین جامعه در روابط بین خانواده ها و دوستان و همسایه ها و... تا حدودی عادی شده است. چنان شده كه اگر در زمینه ای كسی نتواند به راحتی و قابل باور دروغ بگوید از كار روزمره اش عقب می افتد و گاهی مورد استهزا هم قرار می گیرد.

این حالت خردكننده در ما از ضعف و ناتوانی و ترس و نا امنی مان سرچشمه می گیرد، از عجله برای رسیدن به مقاصدمان، از جاه طلبی ناروا و آرزوهای بلند ناحق و از قانع نبودن به میزان توانایی و استعدادمان ناشی می شود. همه می خواهیم در هر زمینه ای مدارج عالی را آن هم با سرعت و یك شبه طی كنیم. اگر طالبان ثروت، دانش، موقعیت، شهرت و ... اندكی به قناعت تن در دهند، اصلاً نیازی به دروغ پیدا نمی كنند. آن طالبِ ثروت كه چند كارخانه و خانه و ماشین دارد و هنوز هم به هر چیز و هر كس چنگ می زند تا خانه و خانه هایی افزون تر داشته باشد و سرعت را هم ضمیمه كار خود می كند، مسلماً به خطا و بی قانونی و از همه بدتر دروغ نیاز پیدا می كند.

دكتر شدن و كسب مداج علمی خیلی خوب است، ولی كسی كه استعداد محدودی دارد و ضمن كار و داشتن چند شغل بخواهد در زمان كوتاهی مدركی بگیرد، مسلماً باید مرتباً دروغ بگوید و پول خرج كند و دم استاد و فلان مسوول دانشگاه را ببیند و درنهایت هم یك "پایان نامه" بخرد! و به دروغ بر خود نام دكتر بگذارد.

آن سیاست دوستی كه حداكثر برای یك بخشداری یا فرمانداری مناسب است و اتفاقاً نمی تواند و نمی خواهد پله های ترقی را یک به یک طی كند و یك شبه از فرمانداری به وزارت و بالاتر می اندیشد، به شدت نیازمند دروغ خواهد شد و راهی جز آن نخواهد داشت.

ما در ورزش، در سینما، در بازار، در صنعت، در دانشگاه ها، در روزنامه ها و رسانه، سخت محتاج واقعی شدن هستیم. یك سردبیر متوسط نباید بیش از 10هزار تیراژ برای روزنامه اش بخواهد و اگر خواست، تلاش و استعداد و كار و شب زنده داری می خواهد، نه دروغ نوشتن و غائله ایجاد كردن برای جامعه اش!

اگر حادثه تبریز را كه به خوبی آسیب شناسی کنیم، در می یابیم كه عده ای خواستند راهِ سخت قهرمان شدنِ تیم مورد علاقه شان را در 2 دقیقه طی نموده و آن را از بدترین راه ممكن به دست بیاورند و لابد یا عواقب آن را نمی دانستند یا برایشان بازی كردن با احساسات صدها هزار نفر چندان مهم نبود!

بی تعارف باید گفت كه امروز مشكل بزرگی به نام "دروغ" جامعه ما را به شدت آزار می دهد و اگر می خواهیم از انواع آثار ویران كننده اش بكاهیم، باید با همه توان و جدیت و در همه سطوح به مبارزه با آن بپردازیم و خود را از دریای غرق كننده اش نجات دهیم.

باید بدانیم اگر در این مبارزه تاخیر شود یا جدی گرفته نشود، حوادثی چون ورزشگاه تبریز تنها یكی از نمونه های كوچك آن خواهد بود و باید همچنان منتظر سربرآوردن ابعاد مختلفش از هر گوشه ای كه تصورش را هم نمی كنیم، باشیم.