پرسش از رئیس جمهور به بهانه تیراژ پایین کتاب
ابوالفضل درخشنده*
سوال: چرا تیراژ کتاب پایین است؟!
جواب: از ناشران دولتی کتاب نخرید.
ادبیات داستانی به عنوان مادر هنرهای نمایشی در کشور های پیشرفته دارای اهمیت وجایگاه ویژه ای است.
اهمیت این هنر تنها در تولید آثار فاخر فرهنگی ملاک تصمیم گیری متولیان فرهنگی کشورها نمی باشد. بلکه نقش ادبیات داستانی در فرهنگ سازی و مهندسی فرهنگی، در هر جامعه ای مورد توجه قرار گرفته است .
ادبیات داستانی بی شک زبان مشترک و مورد علاقه نسل جوان و فرهیخته هر کشوری است. توجه متولیان امر به این زبان مشترک می تواند نیازمندی های آینده جامعه را به واسطه ی نگارش داستان های مناسب و به تبع آن، ساخت فیلم های سینمایی و سریال های جذاب از اینگونه داستان ها، تحت تأثیر قرار داده و حداقل ذهنیت جامعه را نسبت به موضوعات مورد علاقه ی خود آماده نماید.
خلق هر اثر هنری و ماندگار ادبی باید برخواسته از قلمی توانا، دلی دردمند و با تجربه باشد؛ تجربه ای که به زیور نثر آراسته شده باشد.
می توان اثری هنری خلق کرد که از تکنیک سرشار باشد ولی محتوا را نمی توان در تکنیک مستتر کرد!
هر اثر ماندگار و تأثیر گذار از دو بخش تشکیل شده است :
تکنیک و محتوا .
در خلق آثار ماندگار و تأثیر گزار، تکنیک و محتوا لازم و ملزوم هم هستند، اما متأسفانه در کشور ما این لازم و ملزوم کمتر در کنار هم دیده می شوند؟!
شاید علت آن عدم توجه به ارزش های هنر داستان نویسی به عنوان مادر هنرهای نمایشی است!
نگاهی به فیلم های ساخته شده در این چند سال گذشته شاهد این مدعاست.
فیلم نامه نویس، کارگردان و تهیه کننده عضو یک خانواده هستند! نویسنده و کارگردان یکی است! و تأسف آور تر اینکه این رفتار غلط تبدیل به افتخار هم شده است!
در این حالی است که در کشورهای پیشرفته ابتدا کتاب داستان منتشر می شود، سپس بازخورد آن در جامعه گرفته می شود و بعد از آن است که آن کتاب داستان، تبدیل به فیلم نامه می شود و...
نگاهی به آثار فاخر سینمایی موید این نظریه است. زیرا تهیه کننده ریسک سرمایه گزاری بر روی هر فیلم نامه ای را قبول نمی کند. هر کارگردان حرفه ای نام خود را فدای اثر بی نشان نمی کند و...
در حالی که در کشور ما وقتی جمع کارگردان وتهیه کننده و غیره یکی باشد، عملاً نظارتی صورت نمی گیرد و رشدی را هم در پی ندارد.
در کشور ما غریب ترین هنرمندان، هنرمندان داستان نویس هستند که شاید تیراژ کتابشان از جمعیت یک کوچه در تهران کمتر باشد. زیرا خیلی ها نمی خواهند به ارزش کتاب و هنر داستان نویسی توجه کنند!
متولیان فرهنگی کشور که باید مدیریت راهبردی داشته باشند به انتشارات خورده پا تبدیل شده اند، و نفس ناشران خصوصی را گرفته اند!
این گونه ناشران دولتی با امکانات دولتی ای که در اختیار دارند بدون هیچ هزینه ای حتی برای حقوق پرسنل و آب و برق و ...، تبدیل به رقیبی برای بخش خصوصی شده اند که تمام بودجه فرهنگی نهادها و ارگان های دولتی را غصب می کنند و اجازه نمی دهند تا آثار فاخر تولید شده در بخش خصوصی قابلیت عرضه با حمایت های دولتی را داشته باشند.
جناب آقای رییس جمهور محترم:
امید ما به تدبیر شماست تا حداقل به وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی دستور دهید تا از خرید کتب ناشران دولتی که قابلیت توزیع در مراکز خاص خود را دارند، خود داری کنند و به جای آن از بخش خصوصی حمایت بیشتری به عمل آورند.
امید ما به تدبیر شماست تا حداقل در جشنواره سینمایی فجر، فیلم هایی مورد توجه قرار گیرند که برخواسته از کتاب منتشر شده باشد.
امید ما به تدبیر شماست تا حداقل در هیئت داوران جشنواره فیلم فجر از اساتید هنر داستان نویسی نیز بهره برده شود.
امید ما به تدبیر شماست تا بودجه های فرهنگی وزارتخانه ها را به جای چاپ بنر و پوستر به مناسبت های خاص، تبدیل به تولید کتاب داستان با موضوعات مورد نظر نمایند.
جناب آقای رییس جمهور محترم:
امید ما به تدبیر شماست....
با تقدیم احترامات شایسته
*محقق، نویسنده و مدرس ادبیات داستانی
جواب: از ناشران دولتی کتاب نخرید.
ادبیات داستانی به عنوان مادر هنرهای نمایشی در کشور های پیشرفته دارای اهمیت وجایگاه ویژه ای است.
اهمیت این هنر تنها در تولید آثار فاخر فرهنگی ملاک تصمیم گیری متولیان فرهنگی کشورها نمی باشد. بلکه نقش ادبیات داستانی در فرهنگ سازی و مهندسی فرهنگی، در هر جامعه ای مورد توجه قرار گرفته است .
ادبیات داستانی بی شک زبان مشترک و مورد علاقه نسل جوان و فرهیخته هر کشوری است. توجه متولیان امر به این زبان مشترک می تواند نیازمندی های آینده جامعه را به واسطه ی نگارش داستان های مناسب و به تبع آن، ساخت فیلم های سینمایی و سریال های جذاب از اینگونه داستان ها، تحت تأثیر قرار داده و حداقل ذهنیت جامعه را نسبت به موضوعات مورد علاقه ی خود آماده نماید.
خلق هر اثر هنری و ماندگار ادبی باید برخواسته از قلمی توانا، دلی دردمند و با تجربه باشد؛ تجربه ای که به زیور نثر آراسته شده باشد.
می توان اثری هنری خلق کرد که از تکنیک سرشار باشد ولی محتوا را نمی توان در تکنیک مستتر کرد!
هر اثر ماندگار و تأثیر گذار از دو بخش تشکیل شده است :
تکنیک و محتوا .
در خلق آثار ماندگار و تأثیر گزار، تکنیک و محتوا لازم و ملزوم هم هستند، اما متأسفانه در کشور ما این لازم و ملزوم کمتر در کنار هم دیده می شوند؟!
شاید علت آن عدم توجه به ارزش های هنر داستان نویسی به عنوان مادر هنرهای نمایشی است!
نگاهی به فیلم های ساخته شده در این چند سال گذشته شاهد این مدعاست.
فیلم نامه نویس، کارگردان و تهیه کننده عضو یک خانواده هستند! نویسنده و کارگردان یکی است! و تأسف آور تر اینکه این رفتار غلط تبدیل به افتخار هم شده است!
در این حالی است که در کشورهای پیشرفته ابتدا کتاب داستان منتشر می شود، سپس بازخورد آن در جامعه گرفته می شود و بعد از آن است که آن کتاب داستان، تبدیل به فیلم نامه می شود و...
نگاهی به آثار فاخر سینمایی موید این نظریه است. زیرا تهیه کننده ریسک سرمایه گزاری بر روی هر فیلم نامه ای را قبول نمی کند. هر کارگردان حرفه ای نام خود را فدای اثر بی نشان نمی کند و...
در حالی که در کشور ما وقتی جمع کارگردان وتهیه کننده و غیره یکی باشد، عملاً نظارتی صورت نمی گیرد و رشدی را هم در پی ندارد.
در کشور ما غریب ترین هنرمندان، هنرمندان داستان نویس هستند که شاید تیراژ کتابشان از جمعیت یک کوچه در تهران کمتر باشد. زیرا خیلی ها نمی خواهند به ارزش کتاب و هنر داستان نویسی توجه کنند!
متولیان فرهنگی کشور که باید مدیریت راهبردی داشته باشند به انتشارات خورده پا تبدیل شده اند، و نفس ناشران خصوصی را گرفته اند!
این گونه ناشران دولتی با امکانات دولتی ای که در اختیار دارند بدون هیچ هزینه ای حتی برای حقوق پرسنل و آب و برق و ...، تبدیل به رقیبی برای بخش خصوصی شده اند که تمام بودجه فرهنگی نهادها و ارگان های دولتی را غصب می کنند و اجازه نمی دهند تا آثار فاخر تولید شده در بخش خصوصی قابلیت عرضه با حمایت های دولتی را داشته باشند.
این ناشران دولتی که متأسفانه متولی جشنواره های ادبی کشور هم می باشند، در دوری باطل جوایز کتب برتر را بین خود تقسیم می کنند! جوازی که باید باعث معرفی کتاب های برتر شوند در دستانی دست به دست می شود که هیچ بویی از هنر نبرده اند! در چنین شرایطی تولید آثار فاخر هزینه بر می شود و کمتر ناشری قدرت رقابت با آثار کم محتوا را می یابد.
امید ما به تدبیر شماست تا حداقل به وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی دستور دهید تا از خرید کتب ناشران دولتی که قابلیت توزیع در مراکز خاص خود را دارند، خود داری کنند و به جای آن از بخش خصوصی حمایت بیشتری به عمل آورند.
امید ما به تدبیر شماست تا حداقل در جشنواره سینمایی فجر، فیلم هایی مورد توجه قرار گیرند که برخواسته از کتاب منتشر شده باشد.
امید ما به تدبیر شماست تا حداقل در هیئت داوران جشنواره فیلم فجر از اساتید هنر داستان نویسی نیز بهره برده شود.
امید ما به تدبیر شماست تا بودجه های فرهنگی وزارتخانه ها را به جای چاپ بنر و پوستر به مناسبت های خاص، تبدیل به تولید کتاب داستان با موضوعات مورد نظر نمایند.
جناب آقای رییس جمهور محترم:
امید ما به تدبیر شماست....
با تقدیم احترامات شایسته
*محقق، نویسنده و مدرس ادبیات داستانی
شما می توانید مطالب و تصاویر خود را به آدرس زیر ارسال فرمایید.
bultannews@gmail.com
