زندگی اقوام ايرانی را با يکديگر چگونه ارزيابی می کنيد؟

گروه اجتماعی، ايران کشوري است داراي تنوع قومي.اما به قدمت تاريخ خود همواره چون ظرفي بوده که تمام اقوام را در کنار هم در خود جاي داده است. در واقع در مقام تشبيه، اقوام ايراني مانند سلول هايي جداي از يکديگرند اما اين سلول هاي جداي از هم که هر کدام ويژگي هاي خود را دارند در يک بافت سلولي منسجم به نام ايران گرد آمده اند و همواره در طول تاريخ هويتي يگانه را در معرض نمايش جهانيان قرار داده اند.

به گزارش بولتن نیوز، اگرچه در برهه هايي از تاريخ ايران به علت هاي گوناگون همزيستي مسالمت آميز اقوام سست شده و چه بسا سطوحي از منازعات به جاي آن نشسته باشد اما در مجموع هويت ايراني بودن بر همه منازعات و اختلافات غلبه يافته و آن ها را پايان داده است.

آنچه در ايران روي داده اين است که عليرغم وجود قوميت هاي گوناگون ،عوامل وحدت آفريني چون سرزمين مادري ،زبان فاخر پارسي و دين مشترک همواره در ذهن و ضمير ايرانيان ساري و جاري و نقش آفرين بوده و از تفرق اقوام ايراني ممانعت نموده است.

به سخن ديگر تمام اقوام در سرزمين ايران پيش از آن که خود را وابسته به قوم خود بدانند خود را ايراني مي دانند.مفهوم اقوام ايراني متضمن گوناگوني فرهنگي است و اين رنگين کمان فرهنگي در ايران به راستي سرمايه ملي ايرانيان است.


یا این مقدمه در ادامه گفت و گوی دکتر عليرضا عباسی عضو هيات علمی دانشگاه آزاد اسلامی با شبکه TRT ترکيه را با هم می خوانیم.

چرا گروه هاي جدايي طلب ايراني تا امروز نتوانسته اند به اهداف خود برسند؟

گاهي برخي از رهبران اقوام ايراني که معمولا در خارج از مرزهاي ايران هم هستند و غافلند يا فريب خورده اند و يا تطميع شده اند با نگاهي ابزار گرايانه به مساله قوميت ها ،تحرکات و تحريکاتي جدايي طلبانه انجام مي دهند که البته هيچ گاه به شکل يک جنبش فراگير و خروشان در نيامده است.

يکي از دلايل عدم توفيق گروه هاي جدايي طلب اين است شناخت درستي از قوم مورد نظر خود را ندارند و لذا از پايگاه مردمي مستحکمي برخوردار نيستند.هر کدام از اقوام ايراني چنان پيوستگي ژرفي در زمينه هاي سرزميني ،ديني و زباني باساير مردم ايران دارند که طراحي هر گونه تجزيه طلبي را نقش بر آب مي کند.به علاوه بسياري از روشنفکران ايراني هيچگاه چنين رويکرد جدايي طلبانه اي را نپذيرفته و همواره آن را نفي و طرد کرده اند.در عين حال  قانون اساسي کشور نيز اين تنوع قوميتي را پذيرفته و هيچيک از عوامل نژاد ،زبان و قوميت را سبب امتياز قومي بر قوم ديگر نمي داند. اين ها همه پتانسيل هايي است که از جدايي طلبي ممانعت مي نمايد.

يکي از مهم ترين مشکلات سوريه و عراق امروز حمايت بعضي از مردم اين دو کشور از تروريست هاي داعش است. آيا داعشي ها مي توانند در ايران امروز پايگاه مردمي ايجاد کنند؟

همواره اقبال به چنين گروه هاي افراطي نتيجه ناآگاهي، فريب خوردگي و يا سرخوردگي هاي سياسي اجتماعي است.بي ترديد يکي از دلايل رشد گروه هاي افراطي مانند داعش در عراق و سوريه ناآگاهي به ضرورت هاي تاريخي و زماني و مکاني،تعصب هاي ناشي از جهالت و فريب خوردگي هاي قومي و مذهبي بعضي از مردمان آن دو ديار است.

از سوي ديگر علت اقبال برخي از مردم اين دو کشور از داعش چه بسا ريشه در محروميت هاي گوناگوني داشته باشد که در کشورهاي خود دارند.
مردم ايران نه در مباني فکري با داعش اشتراک دارند و نه عملکردوحشيانه آن ها با روحيه مردم ايران سازگار است.نخست اينکه اين حرکت جهالت آميز افراطي بر بستر برخي فتواهاي تند و متعصبانه فقهي برخي از علماي اهل تسنن شکل گرفته است .اين در حالي است که التزام علماي شيعه و تفکر شيعي و نيز مردم به اصول عقلاني و اخلاقي ،نوعي روحيه تساهل و تسامح و اعتدال را ايجاد مي کند .بر بستر تساهل و تسامح و اعتدال هيچگاه حرکت هاي تند افراطي شکل نمي گيرد.روحيه مردم ايران با برداشت ها و قرائت هاي افراطي و خشونت آميز از دين سر سازگاري ندارد.

دوم اينکه جريان تکفير چنانچه از نامش نيز پيداست در بردارنده خشونت است.تکفير با خشونت ارتباط منطقي دارد.انديشه تکفيري داعش که تکيه کاه منطقي آن هاست و طي آن همه شيعيان رافضي تلقي شده و محکوم به کفرند طبيعي است که هيچگاه نتواند در جامعه شيعي ايران شکل بگيرد.حتي جريان تکفيري به واسطه اعمال و عملکرد خشونت آميز و وحشيانه خود در بين اقليت هاي اهل تسنن ايران نيز هيچ جايگاهي ندارد. مردم ايران ،چه شيعي چه سني به خوبي مي دانند که اين گروه مانند همه گروه هاي افراطي برآمده از دل اديان دين را دکاني براي منفعت طلبي ها و قدرت طلبي هاي خود قرار داده اند:


بنابر اين هيچ فضايي براي رشد داعش در ايران ويا اقبال مردم به آن ها وجود ندارد.

اوضاع اقليت هاي ديني را در ايران چگونه ارزيابي مي کنيد؟

در ايران از دير باز فرقه ها و مذهب هاي مختلف ديني در کنار هم با آرامش زندگي کرده اند و در عرصه هاي مختلف اجتماعي نيز فعال بوده اند.البته در عين حال در ميان اين فرقه ها ،مذاهب و اديان چه بسا گروه هايي نيز بوده يا باشند  که بيشتر به دنبال مطامع سياسي خود باشند.همچنين در گذر زمان فرقه هاي تازه تاسيسي نيز بوده و هستند که به دنبال مطامع سياسي و قدرت طلبي بوده و تعمدا قصد وارد کردن خدشه به يکپارچگي هويت ايراني داشته باشند.اما مردم ايران هيچگاه کالاي تفرقه و تفرق آن ها را خريدار نبوده و نيستند.

امروزه که مرزهاي کشورها نه برمبناي نژاد و دين بلکه براساس تقسيمات جغرافيايي شکل گرفته است اقليت ها هم در هر جا زندگي کنند طبيعتا تابعيت همان جا را دارند.اقليت هاي ديني و مذهبي ايرن نيز با آگاهي بر اين مطلب تابعيت جغرافيايي ايران را پذيرفته و پيش از هر چيز و بيش از هر چيز خود را ايراني مي دانند.لذا همه اقليت هاي غير معارض با تماميت ارضي ايران و غير مجعول ،شهروندان ايراني هستند که هم در حقوق و هم در وظايف و مشارکت بايستي يکسان باشند. البته در قانون اساسي نيز ظرفيت هاي خوبي در حمايت از اقليت هاي ديني و مذهبي وجود دارد.