بخش كشاورزي جان تازهاي ميگيرد؟ متخصص ترويج: حفظ منابع آب و خاك مهمتر از توليد كشاورزي است با كاهش سهم اشتغال در بخش كشاورزي، بهرهوري افزايش يابد
يك متخصص ترويج و توسعه كشاورزي تاكيد كرد: كاهش سهم اشتغال در بخش كشاورزي بايد در اولويت برنامههاي وزارت جهاد كشاورزي باشد و به جاي آن بهرهوري افزايش يابد.
دكتر داريوش حياتي در گفتوگو با خبرنگار كشاورزي خبرگزاري دانشجويان ايران(ايسنا)، اظهار كرد: پايين آمدن سهم اشتغال به مفهوم پايين بودن سهم كشاورزي در توليد ناخالص ملي نيست، بلكه بالا بودن سهم اشتغال به دليل پايين بودن بهرهوري نيروي كار است. بنابراين سهم اشتغال در بخش كشاورزي بايد كم و سهم بخش كشاورزي در توليد ناخالص ملي افزايش يابد.
وي با بيان اينكه برنامهي مشخصي براي بخش كشاورزي وجود ندارد، گفت: اولين اولويت وزير جهاد كشاورزي بايد تهيه يك برنامه مدون براي توسعهي بخش كشاورزي باشد.
وي ادامه داد: نبود يك برنامه مدون در نهايت سبب فقدان الگوي توسعه كشاورزي در آينده و عدم پيگيري آن ميشود. نبود الگوي توسعه نيز مهمترين مشكل و كمبود در بخش كشاورزي است. بنابراين مهمترين اولويتي كه براي توسعه و بهبود بخش كشاورزي بايد در نظر گرفته شود، تدوين يك الگوي مشخص براساس نظر متخصصان است.
حياتي همچنين گفت: حفظ منابع توليد به ويژه آب و خاك از ديگر برنامههايي است كه بايد از سوي وزير جهاد كشاورزي دنبال شود. توسعه كشاورزي بايد براساس حفظ منابع موجود باشد، به طوري كه اگر سبب تخريب منابع آبي ميشود، كشاورزي در آن مناطق را رها كنيم.
وي با بيان اينكه در وضعيت فعلي حفظ منابع آب و خاك مهمتر از توليد كشاورزي است، بر ارتقاي سطح مهارتهاي فني كشاورزان تاكيد كرد.
حياتي با بيان اينكه وزير انتخابي جهاد كشاورزي يكي از دلايل كاهش بهرهوري عوامل توليد را پايين بودن سطح دانش فني توليدكنندگان عنوان كرده است، گفت: سطح دانش و مهارتهاي فني توليدكنندگان در بخش كشاورزي بايد از طريق ترويج و آموزش كشاورزي ارتقا يابد.
وي همچنين يادآور شد: مشكل اساسي ما در بخش كشاورزي انتقال دانش است، نه كمبود دانش.
حياتي با تاكيد بر اينكه در برنامههاي توسعه كشاورزي بايد يك رديف مشخص و در خوري از بودجه تعيين شود، گفت: جايگاه بخش كشاورزي در برنامههاي پنج ساله توسعه بايد پررنگتر شود.
اين متخصص ترويج و توسعه كشاورزي خاطرنشان كرد: دانش كشاورزي ما از كشورهاي توسعه يافته كمتر نيست، اما اين دانش صرفا در دانشگاهها و مراكز تحقيقاتي است و از آن سو توليدكنندگان با سطح مهارت و دانش پايين فعاليت ميكنند.