احساس تکلیف و مسئولیت چه کسی برای کاندیداتوری در انتخابات ریاست جمهوری واقعی تر است؟

گروه سیاسی ـ محسن رضایی، منوچهر متکی، محمدرضا باهنر، علیرضا زاکانی، حسن روحانی، محمد شریعتمداری، محمدحسن ابوترابی فرد، مهدی چمران، یحیی آل اسحاق، مصطفی پورمحمدی، مصطفی کواکبیان، کامران باقری لنکرانی، غلامعلی حدادعادل، محمدباقر قالیباف، علی اکبر ولایتی، علی فلاحیان، محمدرضا عارف، محسن مهرعلیزاده، حسن سبحانی، حسین کمالی، محمد سعیدی کیا و تعدادی دیگر چهره‌های شناخته شده ای هستند که تا امروز یا خود احساس تکلیف و مسئولیت کرده و کاندیدای انتخابات ریاست جمهوری شده‌اند و یا مثل باقری لنکرانی از سوی یک گروه سیاسی به عنوان کاندیدای مورد حمایت خود برای انتخابات ریاست جمهوری معرفی شده‌اند.

به گزارش بولتن نیوز، همه این افراد به تصریح خودشان از روی احساس تکلیف پا در میدان رقابت‌های انتخاباتی ریاست جمهوری گذاشته‌اند و یقینا هیچ کدام دیگری را باصلاحیت تر از خود نمی‌دانند، چرا اگر غیر از این بود، احساس تکلیف که امری شرعی، باطنی و درونی است آن‌ها را به قدم گزاردن در این عرصه وا نمی‌داشت.
صرفنظر از اینکه نام بسیاری از این افراد صرفا برای مطالبه و لحاظ نمودن سهم یک گروه و دسته سیاسی در دولت آینده به عنوان کاندید انتخابات مطرح شده است، صف کشیدن این همه فعال سیاسی که همه مدعی سابقه فعالیت حزبی دارند و از لزوم فعالیت حزبی و تشکیلاتی دم می‌زنند و یکی از انتقادات اساسی همه آنان به دولت فعلی عدم توجه به تحزب و بی توجهی به بهره گیری از خرد جمعی و مشورت کردن با دیگران است، به هیچ روی تصویر مناسبی از فضای سیاسی کشور ارائه نمی‌دهد.
چگونه است که این همه فعال سیاسی که عموما هم در یک سطح قرار دارند و عمدتا هم از اردوگاه سیاسی موصوف به اصولگرایان برخواسته اند، هیچ کدام یکدیگر را قبول ندارند و آن وقت دیگران را به چوب همین ایراد و اشکال می‌رانند؟
مسئله ای که این نوشتار برای اشاره به آن به رشته تحریر درآمد اما این‌ها نیست. این نوشته به دنبال آن است تا بگوید چنانکه مقام معظم رهبری فرمودند، احساس تکلیف برای کاندیداتوری در انتخابات یعنی اینکه "باید در انتخابات، افرادی حضور یابند که دارای صلاحیت ها و حد و اندازه‌های لازم برای مسئولیت ریاست جمهوری باشند".

آیا همه این افراد توان و ظرفیت مسئولیت‌های سنگین ریاست جمهوری را در خود دیده و دیگران را فاقد این ظرفیت می‌دانند؟
در این بین یک نفر با وجود آنکه در حال حاضر نیز سنگین‌ترین و حساس‌ترین مسئولیت را در بین همه افرادی که اعلام کاندیداتوری کرده‌اند، بر عهده دارد، از تجربیات و دانش مرتبط با مسئولیت ریاست جمهوری برخوردار است، چهره ای شناخته شده است، مقبولیت و محبوبیت زیادی دارد، درخواست‌های زیادی برای کاندیداتوری او از سوی افراد و گروه‌های سیاسی و مردمی وجود دارد و شاید به تعبیری مناسب‌ترین کاندیدا در مقایسه با افرادی است که تا به حال اعلام کاندیداتوری کرده‌اند یا حتی به عنوان کاندیداهای محتمل این انتخابات مطرح هستند، اما تاکنون همه درخواست ها برای کاندیداتوری انتخابات ریاست جمهوری را رد کرده و هیچ تمایلی برای این موضوع از خود بروز نداده است.
سعید جلیلی دبیر شورایعالی امنیت ملی و نماینده مقام معظم رهبری در این شورا، رئیس هیات مذاکره کننده ایرانی درباره مسئله فعالیت‌های صلح آمیز هسته ای، معاون سابق آمریکا و اروپای وزارت امور خارجه، استاد دانشگاه، تحصیل کرده علوم سیاسی و روابط بین الملل دانشگاه امام صادق (ع)، از پایه گذاران بسیج دانشجویی پس از صدور فرمان امام خمینی (ره) مبنی بر تشکیل بسیج دانشجو و طلبه در دانشگاه محل تحصیل خود –که البته بعدها از سوی دیگرانی که اتفاقا این روزها هم جزء افراد احساس مسئولیت کرده برای کاندیداتوری در انتخابات ریاست جمهوری هستند- و رزمنده و جانباز جنگ تحمیلی شاید تنها کسی باشد که از بیش‌ترین سطح توانمندی برای احراز سمت ریاست جمهوری برخوردار است، اما از پذیرش کاندیداتوری در انتخابات استنکاف کرده است.
البته چنانکه بر اساس شرع و عقل کاندیداتوری کسانی که صلاحیت‌های لازم را برای احراز سمتی ندارند، محل اشکال است، پرهیز از قرار گرفتن در معرض انتخاب مردم و کاندیدا نشدن افرادی که از این صلاحیت ها برخورداند، نیز خالی از اشکال و رافع مسئولیت برای افراد نیست، اما ... .
اما سعید جلیلی با شناختی که نگارنده از وی دارد، احتمالا حداقل به یک دلیل از حضور در این عرصه اجتناب کرده است و آن اینکه او پس از انتخاب شدن احتمالی از سوی مردم به عنوان رئیس جمهور، نیاز به افرادی دارد که در قامت اعضای سطوح مختلف دولت او را در اداره کشور یاری کنند. قطع به یقین افرادی نظیر کسانی که در بالا اسم آن‌ها ذکر شد افراد باصلاحیت و کاملا لایقی برای همکاری با جلیلی نیستند و از سوی دیگر نیت و هدفی که ایشان را به عرصه انتخابات ریاست جمهوری کشانده است، پس از انتخابات از بین نرفته و همچنان به قوت خود باقی خواهد بود و ایشان را به سهم خواهی از دولت آینده سوق خواهد داد که مانعی سترگ و بزرگ بر سر راه اداره کشور است؛ به ویژه که افراد موصوف هر یک به سهم خود دیده بانی بخشی از توپخانه رسانه ای بی تکلف و بی مسئولیت کشور را نیز بر عهده دارند که می‌تواند با هر اقدام دولت محتمل سعید جلیلی در صورت عدم تامین منافع، به مواجهه برخیزد.