همدردی با عزیزی که این روزها گرفتار غم فراق است

هفتاد سال است که در بهترین نقطه این زمین ماندگار بودی، معلوم است که دل کندن از اینجا سخت است. حسین هم از میان همه خوبان دنیا عاشقکش تر است و دل کندن از او دشوارتر. 

هر روز تماشا کرده ای عاشقان حسین را که با چه دل پرسوزی با حسین نجوا می کنند، و نظاره گر خداحافظی جانسوز و پرحسرتشان با حسین بودی. فکر نمی کردی که یک آخر یک روز نوبت به تو خواهم رسید؟!...

قانون عشق است دیگر؛ عاشق هر چه و هر که باشی، روزی باید محنت هجرانش را بکشی. هجران هزینه عشق است، و در این میان عشق حسین، گرانتر و پرهزینه تر است. تو بوسیدنی و عزیز هستی، اما از زینب که عزیزتر نیستی. تو اگر زینب هم بودی، باز روزی قانون هجران بر سرت خراب می شد. تقصیر توست که دلبسته ی حسینی شده ای که دل کندن از آن مشکل ترین کار دنیاست، حال بکش جرعه ای از درد زینب را. 

کاش می توانستی خاطراتت را بنویسی. یقینا داستانهای زیادی برای گفتن داری، کاش مأمور به سکوت نبودی و اجازه داشتی تعریفشان کنی. خوش به حالت که هفتاد سال امام زمان ما تو را در بغل می گرفت و بوسه بر اندامت می نشاند. راستی در این سالها امام زمان ما با جد غریبش چه می گفت؟ درد دل هایش چه بود؟ چه روضه هایی را بیشتر می خواند؟ چه روزها و شبهایی بیشتر به زیارت جدش می آمد؟ عجب خاطراتی داری و تعریف نمی کنی...

می دانم اینها را که می گویم گویی نمک به زخمت می پاشم و درد جانکاهت را تازه می کنم، اما عیبی ندارد چاره ای نیست. من نمی توانم درکت کنم و اندوه طاقت فرسایت را حس کنم، ولی می فهمم که این روزها برایت روزهای سختی است. تو که از ستون حنانه پیامبر کمتر نیستی. اگر او در فراق پیامبر ناله سر داد، تو نیز در فراق حسین امروز گریانی، ولی حیف که بنا نیست کسی صدای گریه و ناله ات را بشنود. اما ما اهل روضه حسینیم و این چیزها را خوب درک می کنیم. 

پیامبر ستون حنانه را دلداری داد، پس حسین هم حتما این روزها تو را دلداری می دهد و کاش می دانستم چه با تو می گوید و قلب ناآرامت را چگونه تسلی می دهد. حسین در آرام کردن دل استاد است. او هر دلی را می تواند آرام کند حتی اگر دل زینب باشد. نمی دانم، شاید حسین این روزها برایت روضه وداع با زینب را می خواند. روضه وداع، موسیقی آرام بخش هجران کشیده هاست. آری ضریح شش گوشه حسین، بگو امان از دل زینب...