در سوگ سید محمود دعایی

گروه سیاسی- حسین جابری انصاری در یادداشتی نوشت: پس از ساعت ها ترجمه، ساعتی خوابیدم. چشم که باز کردم خبر وفات سید محمود دعایی صاعقه وار بر جانم افتاد. نواده راستین پیامبر رحمت و انسانی به تمام معنا انسان که در روزگار دافعه های حداکثری، جاذبه ای حداکثری داشت.

به گزارش بولتن نیوز، صدای رسای نهضت امام از رادیو روحانیت و عاشق و پایبند واقعی و وفادار همیشگی راه امام بود و طرفه اینکه در ایام رحلت و نهضت او نیز از خاکدان این جهان رخت بربست و به ملکوت آسمان ها پَر کشید. نخستین سفیر ایرانِ عهد انقلاب اسلامی در عراق و همراه با خوبان و گزیدگان دیگری چون سید علی اکبر محتشمی پور، از نسل پیشتازانِ سفرای ویژه پس از انقلاب بود. هر کس از راه و رسم روحانیتِ بنیان‌گذار انقلاب اسلامی می پرسید و سراغ طالقانی ها و مطهری ها و بهشتی ها را می گرفت، می شد به او حواله اش داد که از نشانه های مسلمانی حقیقی در روزگار ما بود. در حیاتِ بسیاری از شخصیت های فکری و فرهنگی و سیاسی ایران، ناشر اخبار و یادداشت های آنها و در مماتشان، نمازخوان ثابت قدم بر پیکر آنها بود. امروز، بسیاری از این می پرسند که با این راه و مرام، چه کسی بر پیکر او نماز خواهد خواند، و چه کسی جانشین او در روزنامه و موسسه اطلاعات خواهد شد. به رسم تاریخیِ روحانیتِ حقیقی، خاکی و فروتن بود و ماند و تا هنگام مرگ منشی و حاجب و نگهبان نداشت. در هنگام سلام با هر کس که او را در خدمت خلق می دید، از کوچک و بزرگ، می رفت که دست یا حداقل رویش را ببوسد، و یک دو باری، این کمترین بنده بی مقدار خدای را نیز مشمول محبت و فروتنی بی همتا و شرمنده بزرگواری خود کرد. هر وقت به بهانه ای با دفترش تماس می گرفتم، خود با آن صدای رسا و ماندگار پاسخ می داد و راهگشایی می کرد. رضوان و رحمت الهی بر آن جوانمردِ با مرام، انسانِ بزرگ و چهره ماندگار باد که در میان مردان انقلاب اسلامی ایران که با سرعت پس از انقلاب، شهید، یا از گردونه سیاست ورزی رسمی خارج نشدند، به یقین، گوهری یگانه بود.

غروب غم بار پانزدهم خرداد ماه ۱۴۰۱
حسین جابری انصاری